door Beau Konijn
Toen ik merkte dat de manier van werken in het ziekenhuis en de gesprekken die ik voerde met artsen niet geheel toereikend waren, was ik nog vrij jong, zo’n 12-13 jaar. Ik wist dat ik HS had, ik wist dat het chronisch was en ook dat ik er eigenlijk niks aan kon doen. Ik wist dat antibiotica en operaties veelal de huidige behandelopties waren en dat ik hier nog jaren aan vast zou zitten. Niet echt een leuk vooruitzicht als je het mij vraagt.
Van uitzichtloos naar een lichtpuntje
Ik besefte me dat ik iets miste. Iets van hoop, of iets waar ik toch zelf invloed of controle op zou kunnen uitoefenen. Ik had vanaf kinds af aan al een aanleg voor overgewicht en droeg bovengemiddeld veel kilo’s met me mee. Hiervan ervaarde ik nadelen op school, tijdens het sporten en zeker ten aanzien van mijn zelfbeeld. Ondanks dat de artsen mij altijd vertelden dat ik NIET voldeed aan de grootste risicofactoren voor het hebben of krijgen van HS (bijvoorbeeld roken of fors overgewicht) zag ik hier echter wel de kans. Voor mij klonk het heel logisch dat er minder broeiende plekken zouden blijven bestaan als ik minder gewicht mee zou dragen, omdat er minder lichaamsdelen tegen elkaar zouden wrijven. Dit werd mijn nieuwe houvast: kon ik misschien zelf die stomme ‘bobbels’ de rug toekeren?
Ik wilde het gewoon zelf doen. Leren wat werkt en wat niet.
Vóór mijn dertiende levensjaar was ik al meerdere malen bij een diëtiste geweest. Ik wist echt wel wat gezond(er) eten inhield, maar nooit werd mij verteld hoe ik dit moest aanpakken om de knop ook volledig om te zetten. Dat ik volkoren brood moest eten in plaats van wit brood of dat ik meer gezondere switches kon maken in bepaalde producten…. and so on! Dus opnieuw naar een diëtiste gaan zag ik niet zo erg zitten.
Het aanpakken van mijn overgewicht
Ik wilde het gewoon zelf doen. Leren wat werkt en wat niet. En vooral werken aan echt iets langdurigs. Het zaadje was geplant en op 25 juni 2015 begon ik met het aanpakken van mijn overtollige kilo’s. Ik weet het nog ontzettend goed. Ik was die operaties en antibioticakuren echt kotsbeu, het niveau van het functioneren van mijn darmen was belabberd en mijn eetgewoontes waren niet ok. Ik begon die dag gewoon simpel met het eten van drie vaste maaltijden (ontbijt, lunch, avond), ik schepte niet nog 2x extra op en ik verwisselde mijn tussendoortjes voor een plakje ontbijtkoek of een stuk fruit. Dat was het, geen uitbundige snacks meer in de avond. Eerst dat maar even volhouden was mijn idee.
Een eureka-momentje
Ik merkte dat mijn lichaam in de eerste dagen echt verlangde naar een zoete smaak en naar suiker. Ik had ook echt wel wat hoofdpijn (wat een reactie is van je lichaam op het ineens minder binnen krijgen van suiker/zoetigheid). Na 5 dagen merkte ik dat mijn hunkering naar suiker en ongezonde snacks wat neutraliseerde. Ik had geen hoofdpijn meer en voelde me eigenlijk wel goed. Het voelde als een soort eureka-momentje. Alsof ik echt even deze barrière door moest. Ook voelde ik langzaam wat meer motivatie opkomen, want ik wist immers waar ik het voor deed. Minder wrijving bij mijn benen of armen. Voor mijn gevoel iets kunnen doen aan mijn gezondheid/HS. Dit voelde mega krachtig. En het heeft me ondertussen, jaren later, veel opgeleverd!
De belangrijkste boodschap van deze blog: onthoud de kleinste stap. Iedere kleine stap draagt bij aan een groter resultaat, waaruit je verder kunt bouwen aan een gezonder leven.
